วันอังคารที่ 20 มกราคม พ.ศ. 2552

ลูกหมู 3 ตัว

กาลครั้ง 1 นานมาแล้วมีลุกหมูอยู่ 3 ตัวอาศัยอยู่กับแม่หมูวันนึง แม่หมูกล่าวว่า "ลูกๆจ๊ะ ลูกที่รักของแม่พวกเจ้าโตแล้วพร้อมที่จะอยู่ด้วยตัวเองได้แล้ว เจ้าทั้ง 3 จงไปสร้างบ้านของตัวเอง" ลูกหมูทั้ง 3 ได้ฟังก็รับคำแล้วเริ่มออกจากบ้านไปหาทำเลสร้างบ้านในวันต่อมา ลุกหมูตัวที่ 1 เดินไปยังนาข้าวของชาวนาเห็นกองฟางของชาวนาก็คิดได้ว่าจะเอาฟางนี้มาสร้างบ้านจึงของซื้อฟางจากชาวนามาสร้างบ้าน ภายในเวลาไม่นานบ้านของลุกหมูตัวที่1 ก็เสร็จ มันจึงไปอวดน้องๆของมันด้วยความภูมิใจ ลุกหมูตัวที่ 2 เดินทางไปยังฝั่งป่าเจอกับคนตัดไม้ มองเห็นไม้ของคนตัดไม้ก็ตัดสินใจว่านี่ละ เราจะเอาไม้ไปสร้างบ้านของเรา มันจึงซื้อไม่จากคนตัดไม้และเริ่มสร้างบ้านจนเสร็จในเวลาต่อมา ฝ่ายลุกหมูตัวที่ 3 มันเดินทางไปทั่วแต่ก็คิดไม่ออกว่าจะเอาอะไรมาสร้างบ้านจนไปเจอเข้ากับคนขนอิฐ อ๋อ นั่นเองสิ่งที่เราจะเอามาสร้างบ้านของเรา เมื่อมันคิดได้ดังนั้น มันจึงซื้ออิฐจากคนขนอิฐไปสร้างบ้านและเสร็จในเวล่ต่อมา อยู่มาวันนึงมีหมาป่าขับรถผ่านมาเจอกับบ้านของลูกหมูตัวที่ 1 มันเห็นลูกหมูจึงเกิดความหิวโหยเดินเข้าไปเรียกลูกหมู "ลูกหมูจ๋าขอฉันเข้าไปในบ้านของเธอได้มั้ย" "ไม่ได้ต่อให้ฉันต้องตายฉันก็ไม่ให้เข้า" หมาป่าได้ยินก็โมโห จึงรวบรวมกำลังเป่าบ้านลูกหมูจนผังและกินลูกหมูเข้าไป วันต่อมามันก็เจอกับบ้านลูกหมูตัวที่ 2 "ลูกหมูจ๋าขอฉันเข้าไปในบ้านเธอได้มั้ย" "ไม่ได้ต่อให้ต้องตายฉันก็ไม่ให้เข้า" หมาป่าโกรธมาก เป่าบ้านลูกหมูจนผังและกินลูกหมูเข้าไป ตกเย็นมันเจอกับบ้าบลูกหมูตัวที่ 3 "ลูกหมูจ๋าฉันของเข้าไปในบ้านเธอได้มั้ย" "ไม่ได้ต่อให้ตายก็ไม่ให้เข้า" หมาป่าโกรธแต่เป่าลมเท่าไหร่ๆบ้านของลูกหมูตัวที่ 3 ก็ไม่ผัง มันจึงคิดแผนใหม่ "ลูกหมูเธอชอบกินผักกาดมั้ยฉันรู้จักที่ๆมีผักกาดอร่อยๆฉันจะพาเธอไปพรุ้งนี้ 6 โมงเจอกัน" "ได้ซิ ฉันจะไป" วันรุ้งขึ้นลูกหมูก็ตื่นตั้งแต่ตี 5 และไปเก็บผักกาดจนพอใจและกลับบ้านมา "ลูกหมูฉันมารับแล้ว" "ฉันไปเก็บมาแล้วละ ขอบใจนะ" หมาป่าโกรธจัดแต่ก็คิดแผนต่อไป "ลูกหมูเธออยากกินแอ็ปเปิลมั้ยฉันจะพาไปพรุ้งนี้ตี 5 " "ได้สิ" วันรุ้งขึ้นลูกหมูก้อหนีไปก่อนอีก และกลับมาถึงบ้านก่อนตีห้า มันจึงต้มน้ำทำซุปผักกาดและแอ็ปเปิล เมื่อหมาป่ามาถึงรู้ว่าเสียท่าลูกหมูก็โกรธจัด มันจึงคิดแผนใหม่ "แอะ! นั้นปล่องไฟนี่ ดีละเราจะเข้าไปทางนั้นละ" หมาป่าก็พยายามปีนขึ้นไปและก็พยายามย่อนตัวลงมาแต่มันไม่รู้ว่าลูกหมู ต้มซุปอยู่ เมื่อมันลงมาถึงก็เจอกับความร้อนของหม้อซุป จนรีบปีนกลับแทบไม่ทัน จากนั้น หมาป่าก็ไม่เคยมายุ่งกับลูกหมูอีกเลย 55555

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า จะสร้างบ้านควรปรึกษาวิศวกร อิอิ